صنایع لاستیکی سازی ، نسبت به سایر اصناف صنعتی از قدمت کمتری برخودار می باشد، با این وجود کار تولید قطعات لاستیکی در ایران از بعد از اشغال کشور توسط متفقین در جنگ جهانی دوم با تولید تیوپ های لاستیکی دوچرخه آغاز شد. از ابتدا فرآیند تولید ، شهر اصفهان که از دیرباز مهترین قطب صنعتی کشور بوده است ، نقش اصلی را ایفا کرد. صنعتگران اصفهانی با تیزهوشی توانستند با کمترین امکانات این صنعت را کاملا بومی سازی کنند. پس از انقلاب اسلامی و با توجه نیاز کشور در طول جنگ تحمیلی ، و رشد روز افزون صنایع نفت ، گاز و پتروشیمی از یک سو و از سوی دیگر تحریم ها ، باعث توجه بیش از پیش به این صنایع لاستیک سازی گردید و این خود منجر به گستردگی و رشد بازار آن شد.
فرآیند فراهم سازی مواد اولیه و سپس تولید قطعات متنوع لاستیکی ، با توجه به پیچیدگی ها و دشواری آن بسیاری از تولید کنندگان را از ارتباط مستقیم و مستمر با بازارهای هدف غافل کرده است. که در این میان نقش شرکت های واسطه گر که بعنوان تامین کنندگان کالا فعالیت می کنند ،
نقطه ابهامی در چرخه تولید تا مصرف بوجود آورده است. چرا که تعیین قیمت تمام شده درکلیه بخش های تولیدی و صنعتی ، مبتنی بر هزینه های تحمیل شده به تولیدکنندگان و توجه به ضایعات می باشد ، اما حضور دست های خارج از چرخه تولید در تامین نیاز مصرف کنندگان ، قیمت تمام شده برای مصرف کنندگان بیش از ارزش محصول نهایی بالا میبرد.
اما چگونه می توان زنجیره تولید به مصرف مطلوبی داشت که هر دو سوی تولید کننده و مصرف کننده از سود آن منتفع گردد. بدیهی است که عزم هر دو طرف برای حذف واسطه گری در صنعت لاستیک و همچنین تعیین قوانین و مقررات صنفی راه گشای این معضل می باشد.
بزرگترین وموفق ترین شرکت های صنعتی و تجاری در دنیای تجارت ، کالای خود را به صورت کاملا مستقیم و بی واسطه به مشتریان می فروشند. با توجه به مصرف بالای قطعات لاستیکی در همه سطوح صنایع ، و اهمیت آن ، کلیه تولید کنندگان قطعات لاستیکی با طراحی یک سیستم یکپارچه فروش از طرق مختلف ، ضمن شناخت بازار هدف خود برای طراحی های بهتر و بیشتر برنامه ریزی کنند.
اصناف در راستای حمایت از اعضای خود ، با تببین دستورالعمل ها و آیین نامه ها ضمن مشخص کردن حوزه فعالیت یک واحد تولیدی در زمینه لاستیک سازی ، با معرفی رسمی تولید کنندگان و محدود کردن افراد و شرکت های بی نام نشان ، کنترل نبض بازار صنایع لاستیک سازی را در دست می گیرند که کمترین اثر آن ، رونق تولید قطعات لاستیکی می باشد.
این بخش از پایین تر سطح آن که شامل تبلیغ میدانی است تا سطوح بالاتر و حرفه ای تر از جمله ثبت برند گسترش می یابد. تجاری سازی در صنعت لاستیک باعث ثبیت موقعیت تولید کننده و شناسنامه دار کردن تولید می باشد. ناگفته پیداست رقابت مابین نام های تجاری ، رشد صنعت برای تولید کننده و کیفیت مطلوب برای مصرف کنندگان را به ارمغان می آورد.
بی شک مصرف کنندگان قطعات لاستیکی در همه صنایع جوینده کالای با کیفیت مطلوب و قیمت مناسب می باشند، همچنین احساس مسئولیت اجتماعی ، جهت حمایت از تولید کنندگان و کارگران کشور ، آنان را موظف به جستجو راه ارتباطی مستقیم با تولید کنندگان قطعات لاستیکی می نماید.
لذا هم لاستیک سازان و هم مصرف کنندگان با یافتن راه های ارتباطی نوین و حذف واسطه ها دست به یک معامله برد برد خواهند زد.
در نهایت باید اشاره داشت شهر اصفهان به عنوان قطب لاستیک سازی کشور ، مرجع مناسبی برای اعتماد و اطمینان صاحبان صنایع و … می باشد. بعنوان یک نمونه برتر ، مجموعه لاستیک سازی صدرا رابر با بیش از 30 سال فعالیت در زمینه تولید انواع قطعات لاستیکی ، و دارا بودن حدود 5000 هزار دست قالب مختلف و مجهز به دستگاه های پرسکاری با تناژ گوناگون ، موفق به جلب اعتماد بسیاری از شرکت های بزرگ و کوچک در بخش های دولتی و خصوصی شده است.
نگارنده : مهندس محسن راکی